Pi±tek, 29 marca 2024 godzina 16:18

szczê¶liwy numerek I | dzisiaj: - jutro: - szczê¶liwy numerek II | dzisiaj: - jutro: -
Rzeszów
-5°C

Szko³a >> Patron

Genera³ Józef Kustroñ - patron szko³y


 

Józef Kustroñ urodzi³ siê 16 pa¼dziernika 1892 roku w Stryju. By³ synem Andrzeja, robotnika kolejowego i Magdaleny z Fedoryków. Rodzice Józefa w poszukiwaniu lepszej pracy przenie¶li siê do Nowego S±cza, gdzie jego ojciec awansowa³ na majstra kotlarskiego w kolejowych warsztatach s±deckich.

Od lat gimnazjalnych Józef Kustroñ zwi±za³ siê z dzia³alno¶ci± niepodleg³o¶ciow±. Od 1904 roku znalaz³ siê w "przygotowówce" - konspiracyjnej komórce zwi±zku m³odzie¿y "Zet". Szybko sta³ siê znanym w ¶rodowisku szkolnym Nowego S±cza aktywist± "zetowskim". M³ody dzia³acz przyczyni³ siê do zerwania z macierzyst± Narodow± Demokracj±. W 1908 roku wszed³ w sk³ad "Wydzia³u", czyli komórki kieruj±cej konspiracj± zetowsk± na terenie Nowego S±cza. Nawi±za³ te¿ bliski kontakt z m³odzie¿± socjalistyczn±, gdy w³adze szkolne przenios³y go oraz innych "niepewnych" uczniów do nowo otworzonego II gimnazjum s±deckiego. Kilka miesiêcy pó¼niej Józef Kustroñ zda³ maturê z wyró¿nieniem i w jesieni 1910 roku przeniós³ siê do Krakowa, by studiowaæ prawo i filozofiê na Uniwersytecie Jagielloñskim.

W Krakowie znalaz³ siê w centrum dzia³alno¶ci niepodleg³o¶ciowej. Kustroñ za³o¿y³ organizacjê o ideologii lewicowej pod nazw± "Zwi±zek Jastrzêbi", któr± w lutym 1914 roku w³±czy³ do socjalistycznego "Zwi±zku Promienistych". D±¿enia spo³eczne nie przys³oni³y mu idei "uwojskowienia" m³odzie¿y. W 1912 roku grupa Kustronia z zarzewiackich "Dru¿yn Strzeleckich" przenios³a siê do "Strzelca", gdzie do wybuchu wojny prowadzono æwiczenia w polu i aplikacyjne, æwiczono marsze i strzelanie, by ¿o³nierze, jak przestrzega³ Pi³sudski "nie sta³y siê jedynie miêsem armatnim".

W rodzinnym Nowym S±czu Józef Kustroñ by³ komendantem Zwi±zku Strzeleckiego. Przed wybuchem I wojny ¶wiatowej uzyska³ dyplom ukoñczenia studiów prawniczo-filozoficznych oraz Akademii Handlowej.

Po wybuchu wojny, jako komendant Zwi±zku Strzeleckiego w Nowym S±czu, przywióz³ do Krakowa 2. kompaniê strzeleck±. Mianowany chor±Sym 16 wrze¶nia 1914 r., obj±³ dowództwo plutonu w 2. pu³ku piechoty Legionów. Z nim 1 pa¼dziernika wyruszy³ na front rosyjski w Karpatach Wschodnich. Bra³ udzia³ w walkach w komitacie Marmorosz Sziget (dzi¶ p³n. Rumunia) oraz w Galicji Wschodniej.

Po dwutygodniowych walkach 2. pp przekroczy³ Karpaty s³ynn± "drog± Legionów", wyrzuci³ Rosjan z Nadwórnej i 29 pa¼dziernika stoczy³ krwaw± bitwê pod Mo³otkowem. W tej za¿artej bitwie Kustroñ zosta³ ranny. Leczy³ siê z ran w Budapeszcie w szpitalu garnizonowym. Za sw± postawê w tej bitwie otrzyma³ pochwa³ê w rozkazie Komendy Legionów. 5 pa¼dziernika awansowa³ na stopieñ podporucznika.

Z dniem 4 czerwca 1915 r. zosta³ przeniesiony na stanowisko dowódcy 8. kompanii do nowo sformowanego 4. pu³ku piechoty Legionów. Po awansie na porucznika (25 czerwca 1915) na czele kompanii atakowa³ pozycje rosyjskie pod Jastkowem w Lubelskim. Od pocz±tku wrze¶nia bra³ udzia³ w kampanii wo³yñskiej w grupie Józefa Pi³sudskiego, walcz±c w rejonie Kowla i dalej na wschód liniê Stochodu. Za swe s³ynne czynny bojowe zosta³ odznaczony orderem "Virtuti Militari".

Zim± i wiosn± 1916 r. front wo³yñski zastyg³ nad Styrem i Stochodem. W ci±gu ponad sze¶ciu miesiêcy, od po³owy listopada 1915 r. do lipca 1916 r., Sycie frontowe pu³ku przebiega³o w warunkach wojny pozycyjnej. W koñcowych dniach wrze¶nia 1915 r. i na pocz±tku pa¼dziernika jego 4. pp odbiera³ silne ataki Rosjan pod Koszyszcami i utrzymywa³ siê na tej pozycji przez kilka tygodni. 6 lipca 1916 r. 4. pp opu¶ci³ pozycje pod Optow± pod naporem wojsk Brusi³owa. W walkach odwrotowych Kustroñ z brawur± bi³ siê w lipcu pod Now± Rud± i na pocz±tku sierpnia pod Rudk± Miryñsk±, gdzie 4. pp poprowadzi³ do przeciwnatarcia pp³k B. Roja, odbieraj±c utracone wcze¶niej pozycje.

W pa¼dzierniku 1916 r. wszystkie oddzia³y Legionów zosta³y ¶ci±gniête z frontu nad Stochodem do Baranowicz na reorganizacjê. Zas³ugi bojowe Kustronia w tej kampanii zosta³y docenione: 1 listopada 1916 r. awansowa³ na kapitana i pe³ni³ funkcjê adjutanta 4. pu³ku piechoty Legionów.

Po og³oszeniu Aktu 5 listopada, kiedy Legiony zosta³y przeniesione do Kongresówki, pe³ni³ s³uSbê w Modlinie, Zegrzu, £omSy. Po dymisji Pi³sudskiego i utworzeniu przez Niemców w kwietniu 1917 r. Polskiej Si³y Zbrojnej, w atmosferze panuj±cego w Legionach niezadowolenia, Kustroñ zaangaSowa³ siê na rzecz uniezale¿nienia Legionów od niemieckich wp³ywów.

W lipcu 1917 r. w Obozie Æwiczeñ Nr 4 w Zambrowie, gdzie znajdowali siê wydzieleni pod naciskiem Niemców "Królewiacy" z 4. pp, jako jeden z instruktorów przeciwdzia³a³ ubieraniu tych legionistów w mundury Polnische Wehrmacht i szkoleniu ich wed³ug regulaminów niemieckich. Po powrocie do £omSy przewodzi³ grupie oficerów, którzy odmawiali z³oSenia przysiêgi wierno¶ci cesarzowi niemieckiemu i braterstwa broni z armia niemiecka i austriack±. Po wywiezieniu opornych do miejsc internowania, Kustroñ 19 sierpnia 1917 r. przeprowadzi³ 4. pp uchwa³ê o odmowie pos³uszeñstwa powolnej Niemcom Naczelnej Komendzie Legionów.

Od 15 listopada 1917 r. Kustroñ rozsta³ siê z wojskiem, formalnie bior±c urlop, a faktycznie uciek³ do pracy konspiracyjnej, przebywa³ w Nowym S±czu oraz Krakowie, gdzie dzia³a³ w POW.

W listopadzie 1918 r. Kustroñ ponownie za³oSy³ polski mundur z dystynkcjami kapitana. Od 1 listopada w nowo utworzonym Dowództwie Okrêgu Generalnego Kraków obj±³ szefostwo Biura Prasowego. W lutym 1918 r. powierzono mu szefostwo XIII Oddzia³u DOG, pó¼niej Vb DOG Kraków, a nastêpnie obj±³ w Warszawie kierownictwo Wydzia³u O¶wiaty i Kultury w Oddziale III Ministerstwa Spraw Wojennych. Od lipca do pa¼dziernika 1920 r. z ramienia Naczelnego Dowództwa kierowa³ wykonywaniem zadañ specjalnych wojskowego transportu kolejowego, miêdzy innymi przebazowaniem 1. armii z Modlina. Od listopada 1920 r. do pa¼dziernika 1921 r. pe³ni³ ponownie s³uSbê w Oddziale III Sztabu MS Wojsk. a nastêpnie do sierpnia 1922 r. by³ kierownikiem referatu i przewodnicz±cym Komisji Spó³dzielczej w Departamencie Intendentury tego ministerstwa.

Pierwsze trzy lata s³uSby w Polsce Odrodzeniowej na róSnych stanowiskach Kustroñ przepracowa³ z pasj±, z wiar± w idea³y, które przy¶wieca³y dawnym "Jastrzêbiom". By³ entuzjast± s³uSby wojskowej, w MS Wojsk. wyda³ szereg przepisów i instrukcji z dziedziny wychowania So³nierza, propagowa³ w wojsku spó³dzielczo¶æ.

W sierpniu 1922 r. Kustroñ rozpocz±³ s³uSbê w jednostkach liniowych. Wyznaczony na dowódcê batalionu 43. pp, ukoñczy³ kurs dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W styczniu 1923 r. obj±³ stanowisko zastêpcy dowódcy 42. pp w Osowcu i Bia³ymstoku. 18 stycznia 1925 r. zosta³ przesuniêty z 42. pp do 55. pp w Lesznie na stanowisko dowódcy tego pu³ku. 3 maja 1925 r. Kustroñ awansowa³ na pu³kownika, a 1928 r. zosta³ odznaczony "Z³otym Krzy¿em Zas³ugi" za zas³ugi w wyszkoleniu wojska. W tym samym roku otrzyma³ Krzy¿ Oficerski "Orderu Odrodzenia Polski".

W styczniu 1930 r. Kustroñ zosta³ mianowany dowódc± piechoty dywizyjnej 16 DP. w Grudzi±dzu. W roku 1931/32 odby³ VI kurs Centrum WySszych Studiów Wojskowych. Piechota dywizyjna dowodzi³ do 1935 r., czasowo teS pe³ni³ obowi±zki dowódcy dywizji i komendanta garnizonu od lipca 1933 r. do marca 1934 r.

Ostatnim przydzia³em wojskowym Józefa Kustronia by³o stanowisko dowódcy 21. Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku Bia³ej, które obj±³ 12 pa¼dziernika 1935 r. W Bielsku Kustroñ dzia³a³ jako prezes Oddzia³u Zwi±zku Zachodniego, organizowa³ polskie stowarzyszenia i kluby, wspiera³ polski handel, zabiega³ u wojewody ¶l±skiego o kredyty na zatrudnienie bezrobotnych Polaków.

Od pocz±tku marca 1939 r. w Sztabie Generalnym rozpoczêto mocno opó¼nione prace nad przygotowaniem planu "Zachód" na wypadek agresji Niemiec. 23 marca generalny inspektor si³ zbrojnych marsza³ek Edward Rydz ¦mig³y wrêczy³ gen. Antoniemu Szylingowi wytyczne dotycz±ce sk³adu i zadañ armii "Kraków". Ogólnym zadaniem armii by³a obrona regionu przemys³owego Górnego ¦l±ska i os³ona Krakowa. Dla os³ony Krakowa z kierunku po³udniowo - zachodniego w koñcu marca zosta³a utworzona w ramach armii Samodzielna Grupa Operacyjna "Bielsko" pó¼niej "Boruta" pod dowództwem gen. Mieczys³awa Boruty - Spiechowicza. W sk³ad tej grupy wesz³a 21. DPG gen. J. Kustronia wraz z 6 DP gen. Bernarda Monda. 19 marca 1939 r. Kustroñ otrzyma³ awans na stopieñ genera³a brygady. 25 marca 1939 r. genera³ uczestniczy³ w pierwszej odprawie operacyjnej armii "Kraków", gdzie dowódcy wielkich jednostek otrzymali rozkazy, instrukcje pisemne i wyja¶nienia dotycz±ce zadañ obrony.

Przygotowania do organizacji obrony gen. Kustroñ czyni³ od kwietnia 1939 r. prowadz±c rozpoznanie i studia terenowe. Wielokrotnie pojawia³ siê w terenie z oficerami swego sztabu ustala³ przedni skraj obrony, pozycje obronne pasa g³ównego, okre¶la³ potrzeby dotycz±ce umocnieñ, analizowa³ w terenie plany zniszczeñ, odwiedza³ oddzia³y, sprawdza³ stan gotowo¶ci bojowej oddzia³ów najbardziej wysuniêtych na przedpole.

Genera³ Kustroñ prowadzi³ szkolenie kadry oficerskiej w formie æwiczeñ aplikacyjnych na mapie, æwiczeñ zbiorowych w terenie oraz æwiczeñ garnizonowych w kaSdym pu³ku. Æwiczenia w pó³roczu zimowym i letnim 1939 r. by³y prowadzone na terenie ju¿ wcze¶niej rozpoznanym. W lutym 1938 r. na terenie Kobiór - Pszczyna - Dziedzice odby³y siê miêdzygarnizonowe æwiczenia oddzia³ów 21. DPG, 23. DP, pp i 3. pu³ku u³anów. Przed samym wybuchem wojny gen. Józef Kustroñ i p³k. Dypl. Zygmunt Paw³owicz - szef sztabu 21. DPG uczestniczyli w naradzie szkoleniowej w sztabie gen. Mieczys³awa Boruty - Spiechowicza. Tematem szkolenia by³y zagadnienia obrony na linii umocnieñ: jak najlepiej wykorzystaæ schrony bojowe, jak organizowaæ obronê wokó³ tych schronów, bior±c pod uwagê, Se na nich skoncentruje siê uwaga i ogieñ nieprzyjaciela.

Genera³ Józef Kustroñ na podstawie wytycznych Departamentu Dowodzenia Ogólnego MS Wojsk. zwraca³ uwagê na prowadzenie obrony aktywnej polegaj±cej na wykorzystaniu wielkich sposobno¶ci do dzia³añ zaczepnych, tak¿e w warunkach nocnych. W koñcu kwietnia 1939 r. na za³o¿eniu opracowanym przez sztab GO "Bielsko", 3. psp przeprowadzi³ æwiczenia nocne w formie kontrataku ze stoku wzgórz panuj±cych nad droga Skoczów - Bielsko.

Tematyka szkoleniowa obejmowa³a tak¿e indywidualne szkolenia bojowe i strzeleckie. Szczególn± uwagê zwracano na opanowanie sposobów walki z broni± pancern± i zachowanie siê bojowe poszczególnych strzelców.

Wojna dla gen. Józefa Kustronia rozpoczê³a siê 26 sierpnia. Dywersyjna bojówka Abwehry w nocy z 25 na 26 sierpnia dokona³a napadu na stacjê Mosty, znajduj±c± siê w pobliSu jab³onkowskiego tunelu, przez zaskoczenie na parê godzin przed planowanym na 26 sierpnia, godz. 4:15 uderzeniem na Polskê. Na dzieñ 24 sierpnia zosta³a zarz±dzona niejawna mobilizacja jednostek pierwszego rzutu armii "Kraków", a 31 sierpnia mobilizacja powszechna. Mobilizacja w 24. DPG przebiega³a sprawnie w planowanym na okres "W" czasie. W nocy z 31 sierpnia na 1 wrze¶nia wszystkie oddzia³y osi±gnê³y gotowo¶æ bojow±.

Od rana 1 wrze¶nia na ca³ej szeroko¶ci pasma obrony armii "Kraków" rozgorza³y walki. 2 wrze¶nia pozycja pszczyñska 6.DP zosta³a prze³amana przez 200 czo³gów 5. dywizji pancernej. W zwi±zku z przerwaniem frontu obrony pod Pszczyn± gen. M. Boruta - Spiechowicz planowa³ przeciwuderzenie si³ami kilku batalionów 21. DPG z rejonu Dziedzic, ale do tej akcji nie dosz³o. W tej sytuacji w nocy z 2 na 3 wrze¶nia nast±pi³ wymuszony odwrót GO "Bielsko" na liniê Skawy.

Gen. Kustroñ otrzyma³ rozkaz przej¶cia za So³ê, a nastêpnie rozkaz skierowa³ jego dywizjê za Skawê w rejon Wadowic. W czêstej styczno¶ci z nieprzyjacielem i bombardowana, dywizja osi±gnê³a 4 wrze¶nia Skawinê i zorganizowa³a obronê na linii Radziszów - Krzywaczka, z miejscem postoju sztabu w Mogilanach. 5 wrze¶nia w Mogilanach gen. Kustroñ mia³ swój wielki dzieñ. Na odcinku obrony na zachód od Mogilan polska dywizja stoczy³a zwyciêski bój z oddzia³ami 45. i 44. DP. Pod dowództwem gen. Kustronia 21. DPG odpar³a trzy natarcia. Unieruchomione na przedpolu niemieckie czo³gi podnios³y ducha So³nierzy, z zaskoczeniem wiêc podjêli pod wieczór rozkaz odwrotu z pozycji, gdzie artyleria dywizyjna p³ka Konstantego WaSyñskiego, a szczególnie baterie dzia³ek ppanc powstrzyma³y napór Niemiec.

W trudnych momentach, gdy w rejonie Rad³owa, na podej¶ciach do Dunajca, czo³gi wdar³y siê w ugrupowanie 21. DPG, gen. Kustroñ nie straci³ zimnej krwi. Z naraSeniem Sycia dowodzi³ dywizj±. W Rad³owie dziêki osobistej odwadze unikn±³ niewoli po walce stoczonej granatami z samochodem pancernym.

Rano 13 wrze¶nia w sztabie GO "Boruta" pod Bi³gorajem odby³a siê odprawa dowódców dywizji, na której gen. M. Boruta - Spiechowicz zdecydowa³ podj±æ wieczorem marsz oddzia³ów na Tarnogród - Lubaczów z zamiarem opanowania w nocy wêz³a dróg Cieszanów - Oleszyce - Lubaczów lub przynajmniej lasów pod Oleszycami si³ami 21. DPG i 6. DP. Zgodnie z rozkazem 21. DPG mia³a noc± z 13 na 14 wrze¶nia maszerowaæ przez Tarnogród na Oleszyce, Lubaczów do lasów na pó³noc od Oleszyc, a 6. DP przez Aleksandrów, £ukow± na Cieszanów. Dzia³ania GO ubezpiecza³a 61. kompania czo³gów TKS prowadz±c rozpoznanie otwartej przestrzeni wzd³uz Tanwi ku szosie Cieszanów - P³azów.

"Ogólny rozkaz operacyjny" gen. Kustronia na dzieñ 14 wrze¶nia okre¶la³ zadania dla poszczególnych oddzia³ów piechoty, artylerii, kawalerii dywizyjnej i taborów. Zdecydowano siê maszerowaæ jedn± kolumn± po osi Ksiê¿pol - P³usy - Korchów - Ró¿aniec - Cewków, z pu³kiem KOP w stra¿y przedniej, wzmocnionym plutonem saperów i 3 armatni ppanc oraz z batalionem zbiorczym kpt. Marciszewskiego w straSy tylnej. G³ówne si³y 21. DPG podjê³y ruch o godz. 22.

Rano dywizja zatrzyma³a siê w lasach na wschód od Majdanu Sieniawskiego, naprzeciwko Cewkowa i Moszczanicy. By³ to postój nakazany przez dowództwo armii "Kraków". Gen. Szyling rozkaza³ gen. Borucie - Spiechowiczowi zatrzymanie 21. DPG w lasach na po³udnie od Tarnogrodu, a przyspieszyæ marsz 6.Dp, aby obie dywizje w nocy z 14 na 15 wrze¶nia mog³y po³±czyæ siê pod Cieszanowem i Oleszycami.

Gen. Kustroñ dowodzi³ dywizj± ze swego stanowiska w lesie za Nowym Dzikowem, ale trzyma³ siê kurczowo posterunku dowodzenia. Niepokojone stanowisko dowodzenia przez grupki i patrole niemieckie trzeba by³o przenie¶æ poza pozycje 202. pp. Genera³ wyda³ rozkaz zwiniêcia punktu dowodzenia i przerzucenie sztabu do gajówki Lebiedzie pod Starym Dzikowem. W czasie jazdy kolumna sztabowa oko³o godz. 16 wpad³a w zasadzkê ogniow± w pobliSu gajówki. Oficer operacyjny kpt. Witold S. Wróblewski, jego pomocnik por. S. ¯urowski i oficer ³±czno¶ci ppor. W. Gêborek dostali siê do niewoli, a gen. Kustroñ zostaje ranny nad okiem. Stanowisko dowodzenia cofniêto do Starego Dzikowa, gdzie wieczorem 15 wrze¶nia zameldowa³ siê w miejscu postoju Kustronia I batalion 4. psp mjr. Franciszka Perla.

Przez ca³± noc z 15 na 16 wrze¶nia oddzia³y 21. DPG walczy³y pod ogniem niemieckich 36 dzia³ i 12 ciê¿kich haubic. Na rozkaz gen. Kustronia 4. psp próbowa³ nocnym natarciem batalionów mjr. F. Perla i mjr. A. Grudy wyrzuciæ Niemców z lasu na pó³noc od Oleszyc i Futor, ale natarcia za³ama³y siê pod silnym ogniem artylerii. Niemieckie przeciwuderzenie zmusi³o 4. psp do odej¶cia w lasy Starego Dzikowa. Utracone zosta³y te¿ pozycje 202. pp w lesie pod Zabia³±.

Od rana s³ychaæ by³o odg³osy walki 6. DP, ale pomoc nie nadchodzi³a. Dywizja Kustronia walczy³a ju¿ w³a¶ciwie w okr±¿eniu, resztkami amunicji. W tej sytuacji genera³ wyda³ rozkaz wycofania g³ównych si³ dywizji do lasów w rejonie Moszczanicy, sk±d noc± zamierza³ przebiæ siê na pó³noc i po³±czyæ z Grup± Operacyjn±.

Rano 16 wrze¶nia gen. Kustroñ ze sztabem, radiostacj±, resztkami batalionu zbiorczego 3. psp kpt. J. ¯urka i z trzema czo³gami Vickers, które os³ania³y sztab dywizji wyruszy³ w rejon wsi Piero¿ki. Ca³a kolumna ³±cznie oko³o 200 So³nierzy podjê³a marsz bojowy w kierunku lasów moszczanickich, przechodz±c obok Koziejówki do lasu na po³udniowy zachód od U³azowa. W czasie marszu grupa by³a obserwowana przez lotnika obserwatora na "storchu", skry³a siê przed nim w lesie, a gdy wysz³a z lasu ¶ci±ga³ j± ogieñ artylerii. Droga prowadzi³a przez krzaki do rozleg³ej polany, za która rozlega³ siê kolejny las. Kpt. J. ¯urek zatrzyma³ marsz, wys³a³ rozpoznanie, potem drugie. Gdy pierwsze ubezpieczenie zniknê³o w lesie i oddali³o siê drugie, w kierunku lasu ruszy³o zgrupowanie na czele z genera³em. Po chwili polana sta³a siê scen± dramatu, na której gen. Kustroñ stoczy³ sw± ostatni± walkê.

Wed³ug relacji por. H. Ko¿uchowskiego przebieg walki by³ nastêpuj±cy: " Na czele szed³ Genera³ z reszta swego sztabu. Na przeciwleg³ym skraju polany ogieñ trzech cekaemów rzuci³ nas na ziemiê. Genera³ otrzyma³ strza³ w policzek pod prawym okiem. Karabiny niemieckie gra³y bez przerwy, nasze odpowiada³y im z rzadka. Widzia³em jak Genera³ uniós³ siê jeszcze na rêkach, jakby chcia³ siê rzuciæ naprzód, lecz opad³ z powrotem. Dwie serie cekaemu usadowi³y go na wieki - jedna w krzy¿, druga w ³opatkê. By³a to godz. 14. Do 14 30 trzymali nas Niemcy pod ogniem, odpowiadaj±c nawa³ami na ka¿dy nasz strza³ lub granat. Z ca³ego oddzia³u zebrano nas oko³o 60 ludzi. Genera³ Sy³ jeszcze - mówi³ co¶, lecz nie moSna by³o zrozumieæ, w koñcu ucich³ i zesztywnia³". Cia³o genera³a Niemcy przewie¼li do wozem taborowym do U³azowa, gdzie owiniête w celtê z³oSyli na podwórzu plebani greckokatolickiej oko³o godz 16. Genera³ zosta³ pochowany z honorami przy cerkwi w U³azowie przed po³udniem 17 wrze¶nia w obecno¶ci grupki polskich oficerów. Pluton niemiecki odda³ salwê honorow±.

Wed³ug innej wersji rannego, pó³przytomnego genera³a Niemcy przywie¼li do U³azowa, gdzie pod cerkwi±, miêdzy godz 14 - 16 nast±pi³ zgon w obecno¶ci doktora A. Ostaszewskiego i ksiêdza greckokatolickiego A. Safczyna.

Jeszcze inn± wersje ostatnich godzin Sycia genera³a poda³ S. Strycharz, mieszkaniec U³azowa, naoczny ¶wiadek tego wydarzenia. Zgon genera³a mia³ nast±piæ w szkole w U³azowie, krótko po pó³nocy 17 wrze¶nia. ¦miertelnie ranny genera³ przed pó³noc± odzyska³ na chwilê przytomno¶æ i poprosi³ o ksiêdza. Zanim przyby³ ks. A. Safczyn, Kustroñ by³ juS nieprzytomny i wkrótce zmar³. Cia³o genera³a przykryte p³aszczem z³o¿ono do grobu obok cerkwi, bez zasypywania ziemia, bo miejscowi ludzie uprosili niemieckiego oficera o czas na wykonanie trumny. Genera³ spocz±³ w prostej, sosnowej trumnie, któr± wykona³a rodzina Strycharzów. Pochówek genera³a wed³ug tej relacji odby³ siê ostatecznie w poniedzia³ek 18 wrze¶nia.

Przeciwnikiem, który rozbi³ oddzia³ gen. Kustronia by³ batalion "Schubert" z pu³ku po¶cigowego 28. dywizji piechoty. ¦mieræ genera³a by³a kresem skoordynowanej walki oddzia³ów 21. DPG.

W 1946 r. szcz±tki genera³a zosta³y przewiezione na cmentarz na ¯elichówce pod Lubaczowem, gdzie w wydzielonej kwaterze postawiono wysoki drewniany krzy¿ i pomnik nagrobny Kustronia. W 1953 r. na pro¶bê wdowy Aleksandry Kustroñ zw³oki genera³a zosta³y przeniesione do Nowego S±cza, gdzie spoczê³y na cmentarzu komunalnym. W 1957 r. odby³a siê pierwsza oficjalna uroczysto¶æ u grobu genera³a. W³adze miasta ufundowa³y istniej±cy do dzi¶ pomnik nagrobny, a jednej z ulic w tym mie¶cie nadano imiê genera³a Jozefa Kustronia.

 

W tek¶cie wykorzystano fragmenty ksi±¿ek:
Zygmunt Kubrak, Genera³ Józef Kustroñ, Lubaczów 2009
Zygmunt Kubrak, Zespó³ Szkó³ im. Gen. Józefa Kustronia w Lubaczowie, Lubaczów 2007.


 

10_19_03_2013_7136368072673.jpg
10_19_03_2013_713636807268.jpg
10_19_03_2013_7136368072655.jpg
10_19_03_2013_7136368072754.jpg
10_19_03_2013_7136368072765.jpg
10_19_03_2013_7136368072789.jpg
10_19_03_2013_7136368072753.jpg
10_19_03_2013_7136368072854.jpg
10_19_03_2013_7136368072863.jpg
10_19_03_2013_7136368072855.jpg
10_19_03_2013_7136368072826.jpg
10_19_03_2013_7136368072844.jpg
10_19_03_2013_7136368072880.jpg
10_19_03_2013_7136368072960.jpg
10_19_03_2013_713636807293.jpg
10_19_03_2013_7136368072929.jpg
10_19_03_2013_7136368072919.jpg
10_19_03_2013_7136368072925.jpg
10_19_03_2013_7136368073096.jpg
10_19_03_2013_7136368073068.jpg
10_19_03_2013_7136368073071.jpg
10_19_03_2013_713636807300.jpg
10_19_03_2013_7136368073035.jpg
10_19_03_2013_7136368073137.jpg
10_19_03_2013_7136368073174.jpg
10_19_03_2013_7136368073139.jpg
10_19_03_2013_7136368073124.jpg
10_19_03_2013_7136368073127.jpg
10_19_03_2013_713636807328.jpg
10_19_03_2013_7136368073224.jpg
10_19_03_2013_7136368073228.jpg
10_19_03_2013_7136368073221.jpg
10_19_03_2013_7136368073247.jpg


Adres szko³y | Autorzy strony | Poczta | Linki | Polityka Cookies |

Copyright © ZS Lubaczów 2002 - 2013.